Het idee
Als we aan livemuziek denken, zien we een drummer voor ons die op de drums slaat of een gitarist die zijn snaren bespeelt. Bij veel elektronische optredens is de relatie tussen beweging en het geluid grotendeels verdwenen en daarmee ook de menselijkheid en connectie tussen de performer en het publiek. In haar ADVAITA-project gebruikt elektronische producer & zangeres Chagall nieuwe motion-capture technologie zoals de MI·MU Gloves en het Xsens-pak als een controller. Ze brengt zo menselijke expressie terug in de performance van muziek en visuals. Door intuïtieve lichaamstaal en beweging te kunnen gebruiken voor het spelen van haar muziek, kan ze zich vrij bewegen over het podium en het publiek recht in de ogen kijken, zonder de barrière van een laptopscherm.
De vraagstellingen
Advaita gebruikt tot nu voornamelijk ‘real time avatars’ om uiting te geven aan de full body control die Chagall heeft over de muziek en de visuele projecties. De directheid van de technologie wordt hiermee duidelijk, maar de avatars zelf blijven altijd iets onnatuurlijks hebben. Dit heeft voornamelijk te maken met het gebrek van gezichtsuitdrukkingen en het gebrek aan vloeiende bewegingen en zachte materialen zoals stof en haar. Dus, terwijl het real-time gebruik van avatars wel de controle van Chagall’s wearable technologie goed laat zien, levert het tegelijkertijd iets onnatuurlijks op. Hierdoor ontstaat een risico, namelijk dat het publiek eerder zal vervreemden dan betrokken wordt bij de performance. Met de volumetric capture techniek als alternatief wordt onderzocht of er een betere manier is om contact te leggen met het publiek.
De vragen achter dit onderzoek zijn dus of het publiek op een andere manier reageert op verschillende gedigitaliseerde manieren waarop Chagall haar performance doet. Daarnaast, wat de voor- en nadelen zijn aan de productionele kant van de verschillende gedigitaliseerde performances?
Dutch 
English